Mawagansettowie - jedno z plemion, zamieszkujące odkrytą przez Czaple w szóstym tomie krainę. Byli pierwszymi ludźmi na nieznanym lądzie, których zobaczyła drużyna. Znali język wspólny, nauczył go ich Orvik. Nazywają Skandian mianem "Białych Włosów".
Historia[]
Ataki[]
Plemię to co dwa-trzy lata było atakowane przez inne plemię, zwane Ludźmi-Upiorami. Na szczęście ich wieś leżała na trasie najeźdźców jako ostatnia, dlatego zdążyli zawsze się dowiedzieć o ataku od innych plemion, i ukryć się w lesie.
Orvik Łapacz Węgorzy[]
Pewnego dnia znaleźli na plaży tajemniczego człowieka, o jasnej skórze i włosach. Był bardziej martwy niż żywy, i miał pełno wody w płucach i żołądku. Przynieśli go do wsi, a tam zaopiekowali się nim, aż wyzdrowiał. Jako, że nie miał jak wrócić do domu, postanowił z nimi zostać. Był to Skandianin, Orvik Łapacz Węgorzy. Jednak oni nazwali go Polennis, co znaczy "Ten, Który Pływa".
Przybycie Czapli[]
Dwanaście lat później zauważyli obcych, którzy wyglądali podobnie do Orvika, i przypłynęli na większej niż canoe łodzi. Dwójka dzieci z plemienia, Minneka i Lahontas postanowiła bliżej przyjrzeć się obcym, ale zaatakował ich niedźwiedź. Jesper i reszta Czapli ruszyli na pomoc i zabili niedźwiedzia. Po tym wydarzeniu, do obozowiska przyszła trójka posłańców. Był to król plemienia, Mohegas, i jego dwóch bratanków, Tamorat i Hokas. Zaprosili oni Czaple na ucztę do wsi. Tam drużyna poznała resztę plemienia i Orvika.
Obrona wsi[]
Po ośmiu latach spokoju Ludzie-Upiory powrócili. Chcieli najechać wioskę, myśląc, że mieszkańcy nie sprawią trudności. Jednak się mylili. Z pomocą drużyny Czapli Mawagansettowie zbudowali osiem kopii Zadymiarza, postawili palisadę i zaczęli się bronić. Dzięki łodzi Hala liczebność wojsk Ludzi-Upiorów zmniejszyła się prawie o połowę. Thorn, Stig, Ingvar i wojowniczy Mawagowie zabijali wrogów. W tym samym czasie Lydia, Stefan i Jesper kierowali ostrzałem z kopii Zadymiarza. Ludzie-Upiory nie wytrzymali i rzucili się do ucieczki. Nie udało im się, ponieważ Thorn i jego oddział zaczęli ich gonić, a Hal, bliźniacy i Edvin zagrodzili im drogę. Wrogie wojska poddały się.
Wygląd i ubiór[]
Większość Mawagów (tak siebie nazywali) miała ciemne oczy i wystające kości policzkowe, oraz ciemne włosy. Byli dość niscy i krępej budowy. Nosili bluzy z jeleniej skóry obszyte frędzlami, i nogawice w przypadku mężczyzn bądź spódnice w przypadku kobiet. Niektórzy zakładali również płaszcze z futra wilka bądź skór mniejszych zwierząt.
Zabudowania[]
We wsi Mawagów stało piętnaście-dwadzieścia sporych chat. Domy były pokryte skórami zwierząt bądź płatami kory. Były budowane na planie prostokąta. Dachy były z gałęzi sosny i skór jelenich, ponieważ był to najłatwiejszy do zdobycia materiał w ich okolicy. Każda z chat mierzyła 8x5 metrów i miała 2 metry wysokości. Jedna chata służyła jednej rodzinie. Domy stały w równych rzędach.
Zwyczaje i wierzenia[]
Pogrzeb[]
Mawagansettowie mieli swoje własne obyczaje dotyczące pochówku zmarłych. Najpierw w chacie należącej do rodziny martwej osoby szaman odprawiał modły, paląc pióro orła i zioła nad nieżyjącym. W tej ceremonii mogły brać udział tylko osoby najbliższe zmarłej. Następnie do chaty wchodziło czterech mężczyzn, którzy podnosili ciało i wynosili je z domu, a na zewnątrz w równych rzędach stali Mawagowie. Trzymali głowy uniesione i obserwowali, jak nieboszczyk udaje się w swą ostatnią podróż. Potem szaman, jego czterej pomocnicy oraz najbliższa rodzina udawali się na cmentarz, który składał się z chat ze zwłokami w środku. Później zabierano z nich kości i grzebano w specjalnym przeznaczonym na ten cel miejscu, gdzie leżą ciała wszystkich zmarłych członków plemienia. Ponadto wierzono, że po śmierci nie wolno wypowiadać imienia zmarłej osoby, ponieważ można w ten sposób niechcący przywołać jej ducha, który odtąd będzie wędrował między światami, zagubiony i samotny. Dlatego też martwe osoby określano przydomkami.
Powitanie[]
Wśród Mawagów witano się, unosząc prawą rękę obróconą wewnętrzną stroną do przodu.